Het is grappig om te merken dat mijn concept van Maria al zo veranderd is, sinds ik met mijn zoektocht naar de onbekende Madonna ben begonnen.
Dit komt onder andere door zo'n plek als de kerk in Meerveldhoven met een Mariabeeld in een grote boom, door Scherpenheuvel, door de Heilige eik in Oirschot. En door mijn groeiende inzichten in de moedergodin cultus die voorafging aan het Christendom, de Romeinen, Kelten, Germanen, Grieken.
Als ik nu een Mariabeeld zie, of een Mariakapelletje (zoals vanochtend tijdens het trimmen op de Regte Hei) dan denk ik aan een moeder, maar niet zozeer aan de moeder van Jesus. Ik zie de vereringsplek als een plek om moeder natuur te danken. Om even stil te staan bij het feit dat de natuur, moeder aarde, de bomen, de grond, etc. zo'n dragende kracht zijn. Een kracht die ons geboren laat worden en ons voedt. Die ons vitaal houdt, en uiteindelijk ook weer af laat sterven. De natuur omringt ons en laadt ons op, koestert en beschermt en kan ook verwoestend zijn.Maria zie ik nu veel meer als archetype van die kracht, een personificatie van de natuur. Omdat 'de natuur' zo'n giga groot begrip is - dat in ieder geval mijn bewustzijn wat teboven gaat -, is het wellicht versimpeld tot 1 moederpersoon: Maria.
Dus Maria die in een boom wordt weergegeven, of wordt afgebeeld in een boom, of in de legende aan een boom is gekoppeld, wijst mij nu naar Moeder Aarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten